අපි ඇත්තට ම ඉන්නවද?

නන්නාඳුනන්නි අද ලියන්න යන්නෙ කාලයක් තිස්සෙ හිතේ තිබුණු දෙයක්. මෑතක දී නන්නාඳුනන්නි බලපු චිත්‍රපටියක් නිසා කාලයක් තිස්සෙ අමතක වෙලා තිබුණු මේ අමුතු තාලෙ සිතුවිල්ල ආයෙත් එළිපහළියට ආවා. 
මේ අපූරු චිත්‍රපටිය Marc Erlbaum විසින් අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද Cafe (2011).  ඉතාම කෙටියෙන් චිත්‍රපටිය සාරාංශගත කළොත්, එක ම පසුතලයක දිවෙන මේ සිදුවීම් මාලාවට සම්බන්ධ වෙන සියලු ‍ම දෙනා, වෙනත් කෙනෙක් විසින් ව්‍යාජ ලෙස මවන ලද අය. ඒ කියන්නෙ මේ සිදුවීම්වලට සම්බන්ධවන අය, Computer programer කෙනෙක් විසින් නිර්මාණය කරන ලද virtual චරිත. මේ අය සම්බන්ධ කරගෙන සිද්ධ වෙන හැම දෙයක් ම පාලනය කරන්නෙ programer. ඉතිං ඔන්න ඔය  විදියට තමයි චිත්‍රපටිය යන්නෙ...

‍මේ චිත්‍රපටිය බලන කොට නන්නාඳුනන්නිට හිතුණා අපිත් කවුරු හරි නිර්මාණකරුවෙකුගේ හිතේ මැවිච්ච චරිත වෙන්න බැරිද කියලා. ඇත්තට ම අපි කොහොමද දන්නෙ අපි ජීවත් වෙනවා කියලා. අපි කොහොමද  දන්නෙ අපි යථාර්ථවත් කියලා. අපි කොහොමද දන්නෙ අපි සැබෑ  මිනිස්සු ගැහැණු කියලා. අපි එහෙම වෙන්නත් පුළුවන් නොවෙන්නත් පුළුවන්. අපි කාගෙ හරි හිතේ ඇඳුන චරිත විතරක් නම්... අපි මොකක් හරි පොතක හරි චිත්‍රපටියක හරි එන චරිත නොවෙන්නත් බැරි කමක් නෑ නේද? එහෙමත් නැත්නම් කමකට නැති programmer කෙනෙක් නිකං විනෝදෙට වගේ හදපු චරිත වෙන්නත් පුළුවන් නේද?
නන්නාඳුනන්නි මේ හදන්නෙ මහා මැවුම්කරුවා කියන දේවවාදී සංකල්පය අවධාරණය කරන්න නෙමෙයි. ඒත් අපි වෙනත් කෙනෙක් විසින් නිර්මාණය කරන ලද චරිත කියන එකයි, මහා මැවුම්කරුවා කියන සංකල්පයයි අතර සමානකමක් නැත්තෙමත් නෑ නේද? හරි කෙසේ හෝ වේවා, නන්නාඳුනන්නි හිතන විදියට (නන්නාඳුනන්නි විශ්වාස කරන විදියට) අපි තව කෙනෙකුගේ හිතේ මැවිච්ච චරිත විතරක් නං ( අනේ එය එසේ ම වේවා.) ඇයි අපි ජීවිතේ අපිට ඕනෑ විදියට හැඩ ගස්වා ගන්න හදන්නෙ? අපිට ඒක කරන්න බෑ. අපිට කරන්න පුළුවන් වෙන්නෙ මොනවද කියලා බලා ඉන්න එක විතරයි හොඳයි නැද්ද?